AŞKIN GÜCÜ.JPG

Yalnýz Aðaç

Çok büyük bir aðacýn yüksek dallarýnýn birinde, yapraklarýn arasýnda bir zeytin tanesi varmýþ. Minicik, simsiyah bir zeytin tanesi. Bu zeytin o kadar güzelmiþ ki, etrafýný saran yapraklar onu seyretmeye doyamazlarmýþ. Bir rüzgar esse üþümesin diye hemen etrafýný sarar, onu rahat ettirebilmek için ellerinden geleni yaparlarmýþ. Sýcak yaz günlerinde ise, zeytin tanesi yine onu çok seven yapraklarýn gölgesine sýðýnýrmýþ. Susadýðý zaman, etrafýndaki yapraklar yaðmurlardan biriktirdikleri damlacýklarý kendi elleriyle ona içirirlermiþ.

Aylar, yýllar böyle geçmiþ. Diðer aðaçlar hep onu taþýyan aðacý kýskanmýþ durmuþ. O küçük zeytinin mutsuzluðunu görmeden.

Zeytinin yalnýzlýðýný, herþeyini paylaþtýðý yapraklar bile anlamamýþ. Onlar, isteyebileceði herþeyi kendisine verdiklerini düþünüyorlarmýþ. Zeytin ise yapraklardan gizlenip saatlerce aðlýyormuþ hep. Geceleri gökyüzüne bakýp yýldýzlarýn birbirine göz kýrpmalarýný seyrediyormuþ. Ve onlardan biri olmayý hayal ediyormuþ. Sabah olduðunda ise, baþýný gökyüzünden indirip, yapraklarýn arasýnda yýldýzlar kadar güzel bir zeytin görebilir miyim diye aranýp duruyormuþ.

Yýllar geçmiþ. Ama tek bir zeytin tanesi dahi görememiþ. Ve bir sabah, artýk aramaktan vazgeçmiþ. Kendisini tutan o incecik sapýný býrakývermiþ. Yere düþtüðünde son bir kez gökyüzüne bakmýþ, ve sonra yine son kez gözlerini yummuþ...